Вести

Nakon objavljene vijesti o proslavljenju krsne slave Sv. Velikomučenika i Pobedonosca Georgija, a koju smo uz Božju pomoć

Miroslav Vujanić, 21.maj 2011

+++

i pomoć svetog Georgija proslavili u Istočnom Sarajevu i Palama, zajedno sa kanonskim klirom Episkopa raško-prizrenskog i kosovsko-metohijskog g.g. Artemija – stiglo nam je putem elektronske pošte i telefona nekoliko „dušebrižnih“ savjeta od strane sveštenstva Mitropolije dabrobosanske. Istine radi i sveopšte javne informacije radi, kao i zbog nemogućnosti da na iste upite odgovorimo putem drugih sredstava javnog informisanja, mi opet preko internet stranice Eparhije raško-prizrenske i kosovsko-metohijske u egzilu odgovaramo, sve sa strahom Božjim i ljubavlju u Hristu.

Hristos Voskrese, oci,

Informacije objavljene na internet stranici Eparhije raško-prizrenske i kosovsko-metohijske u egzilu zbog kojih ste nam se obratili su u potpunosti tačne i mi stojimo iza njih. Dobro je što sveštenstvo SPC prati rad ove internet stranice, jer dobijanje informacija iz više izvora, uz obavezno pravoslavno rasuđivanje po Svetim ocima, svima nama može biti samo na korist u ova smutna vremena. Dobro bi bilo da sveštenici na to isto upućuju i verni narod.

U cilju istine, kao i radi informisanja onih koji nisu najbolje upoznati sa cijelim slučajem, važno je vratiti se vremenski malo unazad i podsjetiti na sledeće. Mi, vjernici SPC iz mitropolije dabrobosanske, svojim pismima i molbama u vezi sa jeresju ekumenizma i zajedničkim molitavama sa jereticima, smo se ranije obraćali na adrese – mitropolita dabrobosanskog Nikolaja, sveštenstva, kao i informativne službe Mitropolije dabrobosanske. Tako, prije dvije godine sa sinovskom zabrinutošću smo se obratili mitropolitu dabrobosanskom Nikolaju po pitanju njegovog učešća u molitvama sa rimokatolicima i zajedničkom proslavljanju crkvenih i jeretičkih praznika. Do današnjeg dana mitropolit dabrobosanski Nikolaj je nas svoju pastvu po ovom pitanju, najblaže rečeno, ignorisao, ne uputivši nam ni najmanji odgovor.

U isto vrijeme mitropolit Nikolaj je svoje ekumenističko molitveno opštenje sa jereticima i, sljedstveno tome, gaženje svetootačkog učenja, nastavio da čini sa nesmanjenom žestinom.

U dugačkom nizu sablazni posebno treba istaći:

– redovno održavanje zajedničkih molitava sa rimokatolicima u katedrali, kao i u pravoslavnim hramovima u Sarajevu,
– uvođenje papskih biskupa tokom Svete Liturgije u oltar Saborne crkve u Sarajevu
– zajedničke prijeme i proslavljanje Vaskrsa sa jereticima
– zajedničko jeretičko molitveno opštenje u dvorani Skenderija u Sarajevu sa katoličko-protestantskim redom Teze
– aktivno učešće u ekumenističkom kampu u Travniku i uvlačenje naše djece u svu tu ekumenističku i antisrbsku papazjaniju
– ćutanje i nereagovanje po pitanju predmeta kultura religija, koji se u Bosni i Hercegovini predaje samo srbskoj djeci
– postavljanje vjeroučitelja koji postaju glavni promoteri antipravoslavnih školskih programa i projekata, koje predlaže međunarodna zajednica preko međunarodnih „hrišćanskih“ organizacija,
– itd.

Sve nedjelo do nedjela, koje Sveti kanoni Crkve Pravoslavne strogo zabranjuju, i kojih bi se svaki častan Srbin postidio.

Nažalost, sveštenstvo i monaštvo ove mitropolije nisu ni najmanje marili za sva gore navedena nedjela, već su snishodili ovim ekumenističkim i anticrkvenim potezima mitropolita Nikolaja i, štaviše, saglašavali se sa njima. Jedni od njih su svojim učešćem u zajedničkim molitvama sa jereticima direktno saučestvovali u gaženju Svetih kanona Crkve Pravoslavne, a drugi su svojim ćutanjem o opasnosti od ekumenizma pomagali širenje ove svejeresi, ne mareći što se na taj način narod srbski i djeca srbska predaju duhovnoj, a onda i svakoj drugoj pogibiji.

Upravo zato, na Krstopoklonu nedjelju ove godine, sa zabrinutošću zbog širenja svejeresi ekumenizma, ali ovaj put i sa rješenošću šta dalje činiti – pismom smo se obratili direktno svom sveštenstvu i monaštvu Mitropolije dabrobosanske. Isto pismo smo uputili i na kabinet i informativnu službu mitropolije. Do današnjeg dana na pomenuto pismo nikakav odgovor, niti komentar sa bilo čije strane nismo dobili. I dok s jedne strane klir ove mitropolije nalazi vremena i mogućnosti da se u ekumenističkom „miru i ljubavi“ sastaje sa rimokatolicima i drugim inoslavnima, da molitveno opšti i praznuje sa njima, za svoju uznemirenu svetosavsku pastvu oni, prosto, nemaju vremena. Tužno i žalosno! Samim tim su, izgleda, i odgovorili na naše pitanje iz prethodnog obraćanja: „Oče, ili Vatikan i ekumenizam, ili ja tvoj Srbin. Na Tebi je.“

Zbog svega gore navedenog mi smo odlučili da nam ove godine za porodičnu slavu kolač prereže i koljivo osvešta sveštenoslužitelj koji u svemu sljeduje učenju Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve. Tako i učinismo – sve u ljubavi Hristovoj, po savjesti svojoj i po Svetim Ocima, sljedujući svetom Atanasiju Velikom, koji kaže: „Ako se, naime, episkop ili prezviter, koji su oči Crkve, neblagočestivo ponašaju (misli na jeres) i sablažnjavaju narod, treba se izdvojiti od njih. Bolje se, dakle, bez njih okupljati u nekom molitvenom domu, nego li sa njima biti vrgnut kao sa Anom i Kajafom u geenu ognjenu“. Dakle, ne želeći u svom domu sveštenoslužitelja koji na bilo koji način saučestvuje u širenju svejeresi ekumenizma, uputili smo molbu Njegovom Preosveštenstvu episkopu raško-prizrenskom i kosovsko-metohijskom g.g. Artemiju, da nam za našu krsnu slavu pošalje svog kanonskog klirika. Slava Bogu pa je vladika Artemije razumio našu nasušnu potrebu. Krsnu slavu smo proslavili onako kako Bog zapovijeda i kako nam naloži Sveti Sava – saborno, bratski, u miru, slozi i ljubavi Hristovoj.

I gle čuda! Po slavi i sada bez našeg traženja, javiše se oni koji su na sve naše prethodne pismene i usmene molbe – ćutali! Javiše se oni koji do tada ne kazaše ni jednu jedinu riječ o anomalijama ekumenističkim u našoj mitorpoliji i koje naša briga i muka po tom pitanju nisu morile. I gle apsurda! – oni koji svojim protiv-kanonskim ekumenističkim crkvenim opštenjem sa jereticima pogaziše sve svetootačko, apostolsko i sve crkveno, počeše da se pozivaju na poštivanje poretka crkvenog i poštivanje kanona.

Ovih dana postadosmo svjedoci naglog i silnog angažovanja sveštenstva Mitropolije dabrobosanske po pitanju proslavljanja naše krsne slave. Upada u oči da toliku revnost ovi sveštenici (čast izuzecima) ne pokazaše ni po jednoj drugoj stvari

– uključujući borbu protiv mnogih sekti koje djeluju u ovim krajevima
– po pitanju vračara, gatara, astrologa
– narkomanije
– abortusa
– po pitanju socijalno ugroženih
– nezaposlenosti mladih
– po pitanju boraca i njihove djece koji žive u gotovo nemogućim uslovima
– po pitanju bogaćenja „odabranih“ na vlasti dok naš napaćeni narod živi u krajnjoj bijedi.

Ništa njih kao pastire, nije dodirnulo, ni uzdrmalo, niti je u vezi sa gore navedenim bilo ikakve inicijative ili makar zvaničnog saopštenja sa njihove strane, ali dolazak jednog sveštenomonaha vladike Artemija ih pokrenu na silnu revnost i akciju.

Prostom čovjeku Srbinu to dosta govori i on ne može a da se ne zapita da li se oni baš zabrinuše za nas, za naše spasenje i našu muku, ili je po sredi nešto drugo?! Da li njih stvarno brine spasenje duša naših ili ih, možda, brine – da li će po primjeru našem i drugi krenuti?!

Na podmetanje kako naši postupci mogu izazvati podjele u Crkvi i narodu, odgovaramo da pred Bogom i Svetim Savom ta zamjena teza neće proći. Podjele u narodu i Crkvi izazivaju upravo oni koji svojim novotarijama i crkvenim opštenjem sa rimokatolicima i drugim jereticima gaze učenje Svetih Otaca, gaze Svete Kanone i tako narušavaju vjekovni mir i poredak u Crkvi. Da se crkvena jerarhija držala Svetih kanona, Svetog predanja i vjekovnog crkvenog poretka ustanovljenog Apostolima i Svetim Ocima, do svega ovoga nikad ne bi došlo. Narod, držeći se učenja Hristova apostola Pavla, koji kaže: „O Timoteje, predanje čuvaj“ (1. Tim. 6, 20), samo se usprotivio samovolji i bezakonju crkvene jerarhije i njihovoj namjeri da mijenjaju Sveto Predanje i učenje Crkve. Stoga je lako zaključiti da se od Crkve Pravoslavne ne mogu odijeliti Sveti Apostoli, Sveti Oci, Sveti Sava, niti oni današnji Srbi koji predanu im svetootačku vjeru nepromijenjenu drže, već upravo raskol čine i od Crkve se odjeljuju oni koji svojim novotarijama, ekumenističkim opštenjem i molitvama sa rimokatolicima i drugim jereticima, pogaziše sveta pravila i svetotoačko učenje Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve.

Jasno je da Crkvu ruše, Hrista odbacuju i raskol izazivaju oni episkopi i sveštenici koji javno pozivaju na zajedničke ekumenističke molitve sa sestrinskim „crkvama“. Tim činom oni ispovijedaju postojanje više „crkava“ i propovijedaju antihrišćansku nauku koja je u direktnoj suprotnosti sa pravoslavnim učenjem izloženim u Simvolu Vjere, gdje se u devetom članu kaže: „Vjerujem u Jednu, Svetu, Sabornu i Apostolsku Crkvu“. Tako ovi ekumenistički saučesnici padaju pod osude Svetih Vaseljenskih Sabora, a prije svih Trećeg Sabora, koji svojim Sedmim Kanonom zabranjuje sastavljanje bilo kakvog novog Simvola Vjere. Predsjedavajući tog Svetog Sabora sveti Kirilo, patrijarh aleksandrijski, strašnim je prokletstvom zaprijetio svakome ko bi se drznuo da izmijeni i jednu riječ Svetog Simvola Vjere.

Mi i naše porodice ne želimo prokletstvo ognja vječnoga, već želimo da budemo nasljednici Carstva Nebeskog, i zato sa strahom Božjim nepromijenjeno držimo i ispovijedamo učenje koje su nam u aktima Svetih Sabora ostavili Sveti Oci.

Da kažemo nešto i o izrečenim pretnjama i eventualnim kaznama.

Iz istorije Pravoslavlja nam je poznato mnogo slučajeva kada istina nije bila na strani većine, nego, naprotiv, na strani manjine, pa čak i pojedinca. Upravo na nagovor prvosveštenika i otpadnika od vjere većina je podržala raspeće Hristovo, kamenovanje Arhiđakona Stefana, ubistva mnogih mučenika. Zar većina u sili ne odluči da se Srbi bombarduju i da nam se Kosovo i Metohija otme!? I ko je u pravu!? Najprije i uvijek – u pravu je Hristos – a onda i svi oni mali koji mu sljedovaše.

1054. godine papa rimski, bacajući anatemu (prokletstvo) na Istočnu crkvu, baci prokletstvo na sebe i na one koji ga slijediše, i upravo oni otpadoše od Hrista, a manjinska Istočna crkva ostade u Istini. Moć, sila, većina – nisu mjerilo istine.

Uostalom, kakvu snagu mogu imati bilo kakve kazne i kakvu validnost mogu imati bilo kakve osude izrečene od strane onih koji su svojim učešćem u svejeresi ekumenizma pogazili Svete Kanone, Sveto Predanje Crkve i kao takvi su već osuđeni od strane Svetih Apostola i Svetih Otaca.

I na kraju, na sve prijetnje kaznama odgovaramo ne svojim riječima, već riječima Svetog Jevanđelja: „I sad vam kažem: Prođite se ovih ljudi i ostavite ih; jer ako bude od ljudi ova namisao ili ovo djelo, propašće. No ako je od Boga, ne možete ga uništiti, da se kako i bogoborci ne nađete (D. Ap. 5, 38–39).

Slava Bogu na visini, na zemlji mir, među ljudima dobra volja!

Sveti Sava Srbe voli i za njih se Bogu moli!

Miroslav Vujanić

Autor teksta Miroslav Vujanić
subota, 21 maj 2011 21:21

izvor: http://www.eparhija-prizren.org/autori/laici/miroslav-vujanic/359-pismo-svestenstvu-dabrobosanske-eparhije.html