Вести

Irsko NE Evropskoj uniji ostaće još zadugo tema. Te kad nestane sa stranica štampe, nataviće se utoliko intenzivnije unutar „odabranih krugova“ iza zatvorenih vrata, kako već i započelo sa kozmetičkim „dotjerivanjem“ od

 Svetislav Kostić, 23.06.2008

+++

francuskih i holandskih birača u sirokom luku odbačenog papira serviranog od briselskih samovoljnih vlastodržaca pod ambicioznim nazivom jedne drzave centralistickog uredjenja – „ustavom“ EU. Vara se ko vjeruje da se irsko NE može naprosto da zaobidje. Zamjerke irskog stanovnistva neoliberalnom i militaristickom ustavu EU postale su već jasno vidne u Francuskoj i Holandiji. Metode EU onda i sada glasi: „zatvoriti oči i dalje“. „Dostojanstvenici“ imperijuma postaju nervozni. Oni govore o „jedinstvenoj volji unije“, ali ne i o narodima u njoj. Mozda su “elite” saglasne. Mada ni one kod svih clanica. Predsjednici Poljske i Ceske ostaju i nadalje tvrdoglavi po pitanju ratifikacije Lisabonskog sporazuma.

Onaj Sarkozi iz Francuske nastoji da im jogunstvo izbije iz glave. Kod EU reč je ipak o zemljama koje su istorijski, politicki i kulturno toliko sustinski razlicite, da bi se lako moglo dogoditi da se evropsko nadkrovlje kod jednog ozbiljnijeg sukoba potpuno uruši. Jedno je van sumnje pouzdano, Evropa nije ono sto ona za sebe tvrdi da jeste – demokratsko i socijalno udruzenje nacija. Nije u pitanju nikakav slučaj da upravo mala Irska prkosi briselskom golijatu. Te, iako je propagandna mašinerija politickih klasa radila punom parom za irsko DA, bilo je pre svega radnistvo i seosko stanovnistvo koje se okrenulo protiv lisabonskog ugovora. Motivi Iraca bili su zasigurno i socijalne prirode.

Ali i sjecanja na njihovu mukotrpnu istoriju, pocev vec u srednjem vjeku od kolonijalnih ambicija mocnog engleskog susjeda i masakra pod Kromvelom u 17 vjeku da se u Irskoj ucvrste engleske pozicije. I na kraju oslobodilacki ustanka irskog naroda i oruzana borba u sjenci 1. Svjetskog rata. Okrunjena 1921 godine proglasenjem „Slobodne drzave Irske“. Sem Sjevernog djela, Alster, koji po drzavnom ugovoru sa Engleskom krunom ostaje pod upravom Londona. Akcije nadmocnih neprijatelja ostale su u narodnom sjecanju i cvrsta volja da se odupru diktatima iz jednog centra van njihove zajednice. Da se irskom NE briselskom imperijalnom faktoru moze da sljedi, mora se na trenutak saziviti sa psihom i mentalitetom irskog naroda koji korene vuce iz vremena engleske despotske vladavine koju radi boljeg razumevanja poredjujem sa visevjekovnom turskom vladavinom na nasim prostorima.

Najkasnije od 17 stoljeca Irci pod engleskom okupacijom postaju siromasni zakupci sopstvene zemlje, bez politickih sloboda. Oni se iseljavaju, narocito kasnije u Sjevernu Ameriku, u tolikom mnostvu da se njihov broj stalno smanjuje, na kraju je broj iseljenog stanovnistva nadaleko premasio broj onih koji su ostali u zemlji. Stoga ce biti jasnije da se sa irske tacke gledista ne moze da razume i odobri da se njima EU nametne kao jedan globalni politicki faktor imperijalnih ambicija koje razbijaju i okvire evropskog kontinenta, sa svim materijalnim i ljudskim posljedicama koje Irska takodje mora da snosi. Takozvana srednja klasa – koja ne uziva veliki ugled kod irskog „obicnog“ stanovnistva i podsjeca na one tanke slojeve kvislinga iz teskih vremena kada takvi dole gazili, a gore se savijali – ta klasa to vidi, naravno, drugačije i to iz dobrih privrednih razloga koji bogatijim garantuje napredak, a na štetu ostalog stanovništva, pogotovo onog na selima.

Sta god da na kraju ispadne, jedno je jasno, da centralne sile EU moraju da se odreknu nekih privilegija koje su iznudjene od velikih koncerna i mocnih udruzenja industrijalaca. Inace, sledeci irski NE siguran je kao amin u njihovoj crkvi.

Svetislav Kostić, 23.06.2008