Вести

Sveti Arhijerejski Sabor Srpske Pravoslavne Crkve, na svom redovnom zasedanju održanom još u maju 1997. godine, doneo je odluku da Srpska Pravoslavna Crkva istupi iz Svetskog saveta crkava. I posle više od deset godina od donošenja te odluke, do istupanja naše Crkve iz te organizacije još uvek nije došlo. Zašto?!

Ne bi trebalo kriviti ceo Sabor SPC kao instituciju, već samo one episkope koji opstruišu rad Sabora uz pomoć Sinoda. Sinod je institucija koju je u Rusku Pravoslavnu Crkvu uveo Petar Prvi uz pomoć Teofana Prokopoviča, da bi preko te institucije mogao vladati Crkvom kao što je vladao državom. Istovremeno, ukinuo je instituciju Patrijarha i tako stvorio izuzetno povoljne uslove za manipulisanje „crkvenim odlukama“.

Svaku svoju želju on je provlačio kroz Sinod i proglašavao je „odlukom Crkve“. Naravno, Crkva kao Telo Hristovo ni najmanje se nije promenila od tih Petrovih reformi, jer je Glava Crkve Gospod Hristos i On čuva Telo Svoje. Ali Petar Prvi je bez Patrijarha i uz pomoć Sinoda mnogo lakše uspeo da odradi svoj prljavi posao u ruskoj državi, nego što bi to mogao sa Patrijarhom i bez Sinoda.

Slična je situacija i u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi. Otkako je Pavle izabran za patrijarha mi praktično nemamo patrijarha, a „crkvene odluke“ donose tri vatikanska službenika – Atanasije Jevtić, Amfilohije Radović i Irinej Bulović.

Oni su uvek opstruisali rad Svetog Arhijerejskog Sabora, i to taman onoliko koliko je bilo potrebno. Na primer, kada je posle izveštaja vladike Artemija Sabor doneo odluku o istupanju SPC iz „svetskog saveta crkava“, sve se to dešavalo daleko od crkvene javnosti, pa Žestoki vatikanski zmijolozi nisu morali da pokazuju sav svoj raspoloživi arsenal.

Jednostavno su dodali klauzulu da se pre izvršenja saborske odluke obave konsultacije sa ostalim Pomesnim Pravoslavnim Crkvama. Ta klauzula je bila sasvim dovoljna žestokim zmijolozima da potpuno blokiraju izvršenje saborske odluke. Isto tako je bilo i nedavno sa Memorandumom.

Država je pokrenula snažnu inicijativu za ukidanje Memoranduma zbog niza nepravilnosti, a Irinej Bulović je podržao tu inicijativu, dodavši da niko nije protiv obnavljanja hramova, i da zato Memorandum treba da se i dalje sprovodi, s tim da se isprave pomenute nepravilnosti. Okreni-obrni, Memorandum nije poništen. Zmijolozi uvek izvrnu svaku situaciju u svoju korist, tačnije u korist Vatikana i belosvetske mafije.

Tako oni rade kada javnost nije dobro upoznata sa njihovim aktivnostima. Međutim, čim se crkvena javnost alarmira, kao što je bilo u slučaju Sopoćanskog skupa, Žestoki Zmijolozi pokreću svoju ratnu mašineriju i napadaju iz svih raspoloživih sredstava. Ceo taj sabor posle Sopoćanskog skupa Zmijolozi su pretvorili u jedan sveopšti napad na vladiku Artemija.

To je ustvari bila opstrukcija Sabora, koja je kasnije korišćena bukvalno na svakom Saboru. Čak i na onom čuvenom jesenjem prošlogodišnjem Saboru, kada Tasa Raskolnik prvi put nije učestvovao, pa su arhijereji Božiji mogli na miru da obavljaju svoj posao, čak i tada je oberšturmbanfirer Johan još jednom pokušao da primeni oprobano sredstvo – optužio je vladiku Artemija da je on kriv za dešavanja u šumadijskoj eparhiji. Ali ovoga puta to nije prošlo, jer nije bio tu Tasa Raskolnik da drži banku na svim sednicama.

Prošla su ta vremena kada su zmijolozi napadali vladiku Artemija na Saboru ni krivog ni dužnog, samo da bi skrenuli pažnju ostalih episkopa sa svojih zločina protiv vere, Crkve i naroda.

Ta fora im više ne pali. Ali oni još uvek nisu pokazali sav svoj raspoloživi arsenal. Evo, upravo smo svedoci da Žestoki Vatikanski Zmijolozi mogu i da ukinu Sabor, ako procene da on može biti poguban po njih. A sigurno im to nije poslednje oružje u sprovođenju odluka Drugog Vatikanskog Koncila. Još će oni nas iznenaditi svojom drskošću.

Da rezimiram: ako je za opstrukciju saborske odluke dovoljna samo jedna klauzula – ništa lakše, zmijolozi će izburgijati da se doda ta klauzula. Ako je potrebna akcija širih razmera, kao na primer napad na vladiku Artemija, onda će oni i to preduzeti, sve u zavisnosti od situacije.

Ako je situacija vrlo opasna po njih – oni će jednostavno ukinuti Sabor. Sada je već izvesno da će se na prvom sledećem Saboru birati novi patrijarh. Ako Žestoki Vatikanski Zmijolozi procene da njihov kandidat nema šanse, oni uopšte neće ni sazivati Sabor.

Dakle, nije u pitanju nekakva krivica Svetog Arhijerejskog Sabora kao institucije, nego konstantna opstrukcija Sabora od strane trojice vatikanskih eksperata i njihove ekipe.

izvor: slobodni pravoslavni forum

_________________________________

EPISKOP ARTEMIJE – SA HRISTOM KROZ ŽIVOT
ZBORNIK RADOVA – Izdanje Eparhija raško-prizrenske i kosovsko-metohijske. Preuzeto iz časopisa: Sveti knez Lazar, broj 47 (3/2004), Gračanica, 2004, 29-46.

SRPSKA PRAVOSLAVNA CRKVA I SVETSKI SAVET CRKAVA

Izvršavajući odluku Svetog Sinoda br. 3128/Zap. 1601 od 17. novembra 1994. godine, podnosim Svetom arhijerejskom Sinodu za SABOR ovaj kratki pregled istorije nastanka Svetskog Saveta crkava, i odnosa prema njemu, tj. uključenja u njega Srpske pravoslavne Crkve.

Stvaranje SSC

1. U samom nazivu „Svetski Savet crkava“ sadržana je sva jeres ove psevdocrkvene organizacije. Jer sveti Oci II Vaseljenskog Sabora odogmatiše veru Pravoslavnu u JEDNU, svetu, sabornu (katoličansku) i apostolsku Crkvu, a ne u „MNOGE“ od kojih bi se mogao graditi ili stvarati nekakav „savet“ ili „savez“, što bi bila neka „NADCRKVA“.

Crkva je jedna i saborna, u njoj je sabrana sva istina, sva blagodat, sve ono što je Bog sobom doneo na zemlju i darovao ljudima, i ostavio među ljudima da se njime spasavaju. Ona je jedna i saborna jer sabira sve one koji žele spasenje u jednu celinu, u Telo Hrista Bogočoveka. Otuda i sama ideja „saveta“ ili „saveza“ crkava je nemisliva, nedopustiva i neprihvatljiva za svest i savest pravoslavnog čoveka.

2. Istorija Svetskog Saveta crkava ima svoju predistoriju u modernoj jeresi – svejeresi koja se naziva EKUMENIZAM. Fenomen ekumenizma nije danas nešto novo i nepoznato. O njemu se decenijama dosta piše i govori, te se s pravom može reći da se radi o jednoj veoma složenoj pojavi. Ekumenizam je, pre svega, eklisiološka jeres, jer udara na sam koren pravoslavne vere – na svetu Crkvu, nastojeći da je pretvori u jednu „ekumensku“ organizaciju, lišenu svih bogočovečanskih epiteta Tela Hristovog, pripremajući time put samom Antihristu.

Temelji ekumenizma udareni su još krajem prošloga veka, upravo 1897. godine na Konferenciji sto devedeset i četiri anglikanska biskupa u Lambetu. Na tom skupu su formulisani osnovni principi buduće ekumenske unije hrišćanskih „crkava“. Ova Lambetska konferencija afirmiše dogmatski minimalizam, koji polazi od činjenice da jedinstvo treba tražiti u minimumu zajedničke sličnosti bogoslovskih učenja. Tu minimalnu zajedničku osnovu trebalo je da čine: Sveto Pismo (ali van konteksta Svetog Predanja), Nikeocarigradski Simvol vere i samo dve svete tajne – Krštenje i Evharistija. Pored toga, istaknut je i tzv. princip tolerantnosti prema učenju drugih „crkava“ i spremnost na kompromis ljubavi. Treći izum Lambetske konferencije jeste čuvena Teorija GRANA (Branch Theory), koja polazi od tvrdnje da je Hristova Crkva kao jedno razgranato drvo čije su grane međusobno ravnopravne i samo zajednički predstavljaju manifestaciju jedne Crkve.

Zlo seme jednom posejano, naglo se razraslo. Već početkom dvadesetog veka, 1910. god. u Edinburgu je, u organizaciji protestantskih „crkava“ održana „Svetska misionarska konferencija“ na kojoj je odlučeno da se organizuje svetski pokret hrišćana za pitanja vere i crkvenog ustrojstva. Istovremeno sa ovim pokretom delovao je i pokret „Život i rad“, čiji je zadatak bio da ostvari jedinstvo hrišćana kroz njihovu saradnju u pitanjima praktičnog života. Od ova dva, isključivo protestantska pokreta, stvara se njihovim ujedinjenjem 1948. godine na Prvoj generalnoj skupštini u Amsterdamu „Svetski Savet crkava“ sa sedištem u Ženevi. Na toj skupštini bile su prisutne, nažalost, i neke Pravoslavne Crkve, kao: Carigradska Patrijaršija, Kiparska Arhiepiskopi-a, Grčka Arhiepiskopija i ruska Mitropolija u Americi (danas Pravoslavna Crkva u Americi).

3. Pravoslavlje, nažalost, nije dugo odolevalo ovom iskušenju modernizma i sekularizma, nego je brzo njime inficirano. Od strane Pravoslavnih Crkava prva je učinila ustupak ekumenizmu Carigradska Patrijaršija, još u januaru 1920. godine svojom Enciklikom „svim Crkvama Hristovim“. U njoj se ne samo pomesne Pravoslavne Crkve nazivaju „Crkvama“, već je taj naziv sasvim ravnopravno po prvi put pridodat i raznim jeretičkim konfesijama.

Tako, na samom početku se kaže:

 „…međusobno približavanje raznih hrišćanskih Crkava i njihovo opštenje ne može biti odbačeno zbog dogmatskih razlika koje postoje među njima…“

Enciklika apeluje da treba raditi na „pripremi i omogućavanju potpunog jedinstva„; razne jeretičke grupe naziva „Crkvama koje nam nisu strane i tuđe, već srodne i bliske u Hristu“ i koje su nam „sanaslednici i satelesnici obećanja Božijih u Hristu“ (Ef. 3,5). Kao prvi praktičan korak u izgradnji međusobnog poverenja i ljubavi smatra se potreba da Pravoslavne Crkve usvoje novi (Grigorijanski) Kalendar „radi istovremenog proslavljanja velikih hrišćanskih praznika od strane SVIH Crkava“, što je uskoro Carigradska Patrijaršija, (a kasnije i još neke Pomesne Pravoslavne Crkve) i učinila plativši to skupom cenom (unutrašnjim raskolom u Crkvi i narodu).

Druge Pravoslavne Crkve jedno vreme su odolevale ovom opakom iskušenju. Naročito je Moskovska Patrijaršija pokazivala izvesne znake opreznosti prema ekumenizmu. O tome svedoči i sabor (sovješčanije) Episkopa Pomesnih Pravoslavnih Crkava održan u Moskvi od 8-18. jula 1948. godine, a povodom petstogodišnjice proglašenja autokefalnosti Ruske pravoslavne Crkve. Na tom Saboru su predstavnici Aleksandrijske, Antiohijske, Ruske, Srbske, Rumunske, Gruzijske, Bugarske, Poljske, Čehoslovačke i Albanske Crkve odbacili učešće u svetskom ekumenskom pokretu i u SSC, koji je upravo bio formiran, osudivši ga kao jeres.

4. Ova revnost Pravoslavnih u odstojavanju Istine Božije o Crkvi, nažalost, nije dugo trajala. Samo četiri godine nakon formiranja Svetskog Saveta crkava, carigradski Patrijarh Atinagora izdao je Encikliku 1952. godine kojom poziva sve poglavare Pomesnih Pravoslavnih Crkava da se pridruže Svetskom Savetu crkava. Iako su razlozi za takav poziv bili sasvim banalni i necrkveni (recimo: „približavanje naroda i nacija“ u cilju „suočavanja sa velikim problemima sadašnjice“), pojedine Pravoslavne Crkve još iste te 1952. godine hitaju da se uključe u SSC. Vaseljenska Patrijaršija šalje svoje stalne predstavnike u centralu SSC u Ženevi. Godine 1959. Centralni Komitet SSC sastaje se na Rodosu sa predstavnicima svih Pravoslavnih Crkava, od kada je praktično ekumenizam ušao među zidove Pravoslavlja i počeo, poput raka, iznutra da ga razjeda. Posle Rodosa, Pravoslavni se prosto takmiče međusobno ko će se pokazati većim ekumenistom.

Pravoslavni ekumenisti su, počev od 1961. godine, sazivali niz konferencija u cilju realizovanja ekumenističkih ciljeva. Tako je 1964. godine održana Treća konferencija na Rodosu, gde je odlučeno da se vode „dijalozi“ sa jereticima „na ravnopravnoj osnovi“, kao i da svaka Pomesna pravoslavna Crkva neguje samostalno „bratske odnose“ sa jereticima. Kolovođa u svim ovim ekumenskim igrama bio je carigradski Patrijarh Atinagora, koji je započeo seriju susreta sa rimskim papom, međusobno skidanje anateme iz 1054. godine, zajedničke molitve itd. a kasnije, njegovi naslednici i njihovi saradnici, kao što su Jakovos Američki, Stilijanos Australijski, Damaskin Ženevski i mnogi drugi.

Taj rad na ekumenskom planu prate i nekontrolisane izjave pojedinih predstavnika Pravoslavnih Crkava, ne samo onih sa carigradskog trona, koje nemaju ništa zajedničko sa stavovima i učenjem Svetih Otaca. Pomerene su međe koje postaviše Oci naši između istine i laži, svetlosti i tame, Hrista i Velijara. Osnovni zadatak svih tih izliva sentimentalne (u suštini obostrano licemerne) ljubavi koja se u tim izjavama tobože projavljuje, jeste da se kod pravoslavnih hrišćana razvije svest o tome da su sa nepravoslavnima braća u Hristu, i članovi jedne i istinske Crkve Hristove.

To se govorilo u susretima, na konferencijama, štampalo se u časopisima i knjigama, prenošeno je preko radija i televizije. I sve to trebalo je da dovede do „zajedničke Čaše“, do zajedničkog pričešća (intercommunio), koje i jeste osnovni cilj takozvanog „dijaloga ljubavi“. A to je, po ocu Justinu Popoviću, „najbezočnije izdajstvo Gospoda Hrista, izdajstvo judinsko i pritom izdajstvo vascele Crkve Hristove.“

Pristup SPC Svetskom Savetu crkava

Po ugledu na ostale pomesne Pravoslavne Crkve, a posebno na Carigradsku Patrijaršiju, i Srpska pravoslavna Crkva od samog početka trudila se da „uhvati korak“ sa vremenom. Iako formalno još nije bila član SSC, ona je počela da tesno i često kontaktira sa tim „savezom jeresi“, kako bi rekao otac Justin, da prima u zvanične posete predstavnike SSC, najpre lica zadužena za slanje međucrkvene pomoći, kao g-dina Tobijasa, Maksvela, g-đicu Majhofer, pa do generalnog sekratara Viserta Hufta.

Istina, Srpska Crkva nije imala zvaničnog predstavnika -posmatrača na II Konferenciji SSC u Evanstonu u Americi,1) ali je zato na III Skupštini u Nju Delhiju 1961. godine imala svoju tročlanu delegaciju (kojoj je na čelu bio Episkop Visarion). Na ovoj Skupštini došlo je do suštinskog zaokreta po pitanju učešća Pravoslavnih pomesnih Crkava. Izgleda, pod pritiskom komunističke sovjetske vlasti, Moskovska Patrijaršija, a sa njome i crkve u svim satelitskim zemljama, listom su se učlanile u SSC. Tu su se učlanile: Moskovska Patrijaršija, Gruzijska Patrijaršija, Rumunska Patrijaršija, Bugarska Patrijaršija, Poljska Arhiepiskopija i Čehoslovačka Arhiepiskopija.

Srpska Crkva je postala član na „mala vrata“, pomalo nečasno. Naime, u posetu je došao generalni sekretar Visert Huft i zamolio da se i Srpska Crkva učlani, bez obaveze na potpisivanje nekih teoloških dokumenata koji bi bili dogmatski i kanonski neosnovani. Tadašnji Sveti Sinod (ne, dakle, Sabor) SPC, sa Patrijarhom Germanom na čelu, odlučio je da se i Srpska Crkva učlani. To je prihvaćeno i ozvaničeno na zasedanju Centralnog Odbora SSC negde u Africi 1965. godine.

Od tada pa nadalje Srpska Crkva je, kao i ostale pomesne Pravoslavne Crkve, postala organski deo SSC. Uzimali smo učešća preko zvaničnih predstavnika (Episkopa ili teologa) na svim kasnijim ansamblejama, konferencijama, simposionima, sastancima, molitvenim sedminama i svemu onom što je SSC padalo na pamet, a na šta smo mi bespogovorno pristajali. Rezultat tog učešća izražava se izvesnom materijalnom pomoći koju je SPC povremeno dobijala od SSC u vidu lekova, lečenja ili oporavka nekih lica u Švajcarskoj, studentskim stipendijama, ili izvesnim novčanim prilozima za neke konkretne svrhe i potrebe SPC, kao recimo za gradnju nove zgrade fakulteta. Te mrvice materijalnih dobara plaćali smo gubljenjem na duhovnom planu u čistoti naše vere, kanonske doslednosti i vernosti Svetom Predanju Crkve Pravoslavne.

Prisustvo naših (i uopšte pravoslavnih) predstavnika na raznoraznim ekumenskim skupovima, nema kanonskog opravdanja. Nismo tamo išli da smelo, otvoreno i nepokolebivo ispovedamo večnu i neizmenljivu istinu pravoslavne vere i Crkve, nego da pravimo kompromise i pristajemo manje-više na sve one odluke i formulacije koje nam nepravoslavni ponude. Tako se stiglo i do Balamanda, i do Šambezija, i do Asizija, što sve skupa predstavlja neverstvo i izdaju svete Pravoslavne vere.

Za sve to vreme padanja i propadanja u svakom pogledu Crkve svetoga Save, jedino se čuo glas arhimandrita oca Justina Ćelijskog, koji je bio i ostao budna i nepromenljiva savest SPC. On, duboko osećajući i liturgijski preživljavajući duh apostolske i svetootačke istine, pisao je povodom ekumenskih „podviga“ patrijarha Atinagore:

„A Patrijarh carigradski? On svojim neopapističkim ponašanjem, svojim rečima i delima, sablažnjava već decenijama pravoslavne savesti, odričući jedinstvenu i svespasonosnu istinu Pravoslavne Crkve i vere, priznavajući Rimskog vrhovnog prvosveštenika sa svom njegovom demonskom gordošću…“

Ove reči jasno izražavaju jedan zreo, iskren i svetootački stav prema Patrijarhu jeretiku, kao i preciznu dijagnozu osnovnih namera Carigrada, koje naslednici Patrijarha Atinagore sve do danas sprovode na očigled i prećutno odobravanje zvaničnika ostalih Pravoslavnih Crkava.

Šta li bi tek danas rekao otac Justin?

Jedino što je dobro u čitavoj ovoj stvari to je što naši zvanični predstavnici i učesnici na raznim ekumenskim skupovima, po povratku otuda ništa ne pišu i ne objavljuju u crkvenoj štampi, što bi trovalo pravoslavni narod. Često i mi Arhijereji na Saboru sakupljeni ostajemo uskraćeni za zvanične izveštaje od braće Arhijereja, kao naših predstavnika, što je, smatram, nedopustivo.

Imajući u vidu sve napred rečeno s jedne strane, i večno i nepogrešivo evanđelsko merilo „da se svako drvo po plodovima svojim poznaje“ s druge strane, jasno je kao sunce šta nam valja činiti.

Još na ovom Saboru doneti ODLUKU o istupanju Srpske pravoslavne Crkve iz Svetskog Saveta crkava i svih drugih, njemu sličnih, organizacija (kao KEK i dr.), i shodno tome prekinuti praksu svakog ekumenskog delovanja i praktičnog učestvovanja u ekumenističkim bezbožnim manifestacijama.

To učiniti iz ovih razloga:

1.Iz poslušnosti prema svetom apostolu Pavlu, koji savetuje i naređuje: „Čoveka jeretika posle prvog i drugog savetovanja, kloni se.“

2.Što je to saglasno sa svim svetim kanonima Pravoslavne Crkve, o koje smo se do sada silno pogrešili.

3.Što ne postoji ni jedan jedini među svetim Ocima Crkve koji bi nam svojim učenjem, životom i delima mogao poslužiti kao primer koji bi opravdao naše učlanjenje i dalji ostanak u necrkvenoj organizaciji SSC i njoj sličnih.

4.Radi spasenja svojih duša, duša poverene nam pastve koju smo dosadašnjim ekumenisanjem silno sablaznili i duhovno oštetili, kao i radi spasenja svih onih koji se još uvek nalaze izvan Kivota spasenja – Jedne, Svete, Saborne i Apostolske
Crkve Pravoslavne, kojima će više pomoći u traženju i nalaženju istine i puta spasenja jedan takav naš odlučan i jasan postupak, nego bezbojno i bezbožno dalje naše druženje sa njima.

_________________________

1. Istina, tamo je bio prisutan Vladika Nikolaj u pratnji Protojereja Dušana Popovića, paroha crkve svetog Vaskrsenja u Čikagu. Vladika je na tom skupu i govorio, razume se, samo u pravoslavnom duhu.

izvor: eparhija gornjo-karlovačka

_____________________________________

20. februar 2006

U BRAZILU OTPOČELA SA RADOM SKUPŠTINA SVETSKOG SAVEZA CRKAVA

Prva skupština Svetskog saveza Crkava koja se održava u XXI veku, otvorena je u brazilskom gradu Porto Alegreu, 14. februara 2006. godine. Skupština se održava pod naslovom Bože, po milosti Tvojoj, preobrazi ovaj svet.

Srpsku Pravoslavnu Crkvu na skupštini predstavljaju Njegovo Preosveštenstvo Episkop braničevski G. dr Ignjatije, Preosvećeni vikarni Episkop humski G. dr Maksim, jeromonah Irinej (Dobrijević), referent Svetog Arhijerejskog Sinoda Srpske Pravoslavne Crkve; protoprezviter dr Vladan Perišić, dekan Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta Univerziteta u Beogradu; gđa Olivera Jovanović, izvršni sekretar Svetske konferencije religija za mir u Sarajevu; i gđa Viktorija Trbuhović, dipl. teolog iz Lakavane, Njujork.

Skupština, koja predstavlja najviše telo Svetskog Saveza Crkava, sastaje se svakih sedam godina. Na ovoj, IX Skupštini (prva održana 1948. godine u Amsterdamu), okupljen je 691 delegat, koji rade na 5 tematskih panela, 22 ekumenska razgovora, 6 komiteta, 90 grupa koje proučavaju biblijske teme i preko 200 radionica. U razgovorima će biti ponovo sagledan rad Saveza od poslednje skupštine, održane u Harareu, Zimbabve, 1998. godine. Na plenarnim zasedanjima raspravljaće se o raznim temama, od kojih će najzastupljenije biti ekonomska pravda, jedinstvo hrišćanskih Crkava, hrišćanski identitet u savremenom svetu i međuverski dijalog.

Na kraju Skupštine, 23. februara 2006. godine, biće objavljeno saopštenje za javnost.

Izvor: www.wcc-assembly.info
Informativna služba SPC
 

_________________________________

02. septembar 2006

Saživot u miru – osnov za budućnost Kosova i Metohije

Početkom septembra, u Ženevi, održan je sastanak Centralnog tela Svetskog Saveta Crkava, na kome su, u ime Srpske Pravoslavne Crkve, učestvovali Njegovo Preosveštenstvo Episkop australijsko-novozelandski G. Irinej i prezviter dr Vladan Perišić, dekan Pravoslavnog bogoslovskog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Predstavnici Srpske Crkve su, po blagoslovu Svetog Arhijerejskog Sinoda, potvrđeni i od strane Generalne skupštine Svetskog Saveta Crkava u februaru o.g. u Porto Alegreu, Brazil.

Na sastanku se raspravljalo o povratku izbeglica u svoje domove, saživotu i pomirenju u etnički podeljenoj oblasti Kosova i Metohije, kao osnovnim načelima dugoročnijeg mira na ovim prostorima.

 “Ostvarenje multietničkog i multireligijskog Kosova i Metohije mora da počne saživotom u miru na tom prostoru,” zaključeno je na sastanku Centralnog tela.

Sa sastanka je poručeno lokalnim verskim velikodostojnicima na Kosovu i Metohiji da nastave da čine svaki napor “da neguju, smire i harmonizuju odnose u društvu koji su pokidani nasiljem, mržnjom i sukobima.” Ujedno je savetovano Svetskom Savetu Crkava da prati poštovanje ljudskih prava i verskih sloboda na Kosovu i Metohiji i obavesti svoje članove – predstavnike Pravoslavnih crkava i verskih zajednica širom sveta.

Od 1999. godine, po okončanju rata, većina pravoslavnih Srba, i ostalih nealbanaca, napustili su Kosovo i Metohiju, a Albanci su uništili oko 150 crkava i manastira.

Vodeće telo Svetskog Saveta Crkava apeluje na Međunarodnu zajednicu, baš kao i na sve relevantne autoritete, da garantuju povratak svih izbeglica i miran saživot u još uvek podeljenim etničkim zajednicama.

“Na tim osnovama Međunarodna zajednica može da bude instrument za ostvarenje napora za postizanje trajnog mira, obezbeđivanje sloboda i tolerancije u istinski multietničkom i multireligijskom Kosovu i Metohiji.”

Posebno je obraćena pažnja na verska prava manjina u toj oblasti, i da se sačuvaju verski, kulturni i istorijski spomenici na Kosovu i Metohiji.

SPC-infoslužba