Вести

Za svaku je pohvalu osnivanje Srpskog kulturnog kluba u Novom Sadu, gradu koji je nekad smatran za srpsku Atinu. Danas, na našu žalost, Novi Sad ne nosi u sebi ništa srpsko ni pravoslavno.

+++

Duh protenstantizma i zapadnog načina života totalno je prodro u sve pore života grada u kome je živeo Svetozar Miletić. U proteklih dvadeset godina, posle decenijske vladavine komunista, bilo je pokušaja oživljavanja uspavane nacionalno-patriotske svesti srpskog naroda, ali svi ti pokušaji ostajali su bez uspeha, a razlozi su mnogobrojni.

Podsetio bih sve da je u Novom Sadu osnovan srpski narodni pokret „Svetozar Miletić“, i na njegovom čelu su priznati nacionalni i kulturni stvaraoci. Ovaj pokret je zamišljen da bude nosilac srpske nacionalno-partiotske opcije na prelomu dva veka. Pokret sve ove godine živi i radi sa blagoslovom episkopa bačkog dr. Irineja Bulovića. Otačastveni pokret „OBRAZ“, je imao svojevremeno veoma jako uporište u Novom Sadu, a danas i ne postoji. Postoji na papiru „MOBA“, koja je nastala cepanjem „OBRAZA“, ali nema nikakvo uporište u narodu. Postojao je i ogranak Ljotićevog ZBORA-a, i on se ugasio. Bilo je pokušaja afirmacije srpske kulturne baštine i kroz druge aktivnosti, sve je propalo.

Za sve ovo vreme, prepoznatljivi pečat srpske Atine danas je postao festival „Ekzit“. Pitaće se mnogi kakve ima veze festival „Ekzit“ sa izumiranjem duha svetosavlja u Novom Sadu?. Odgovor je jednostavan, pokroviteljstvo episkopa bačkog dr. Irineja Bulovića i sveštenika koji su mu podređeni. Za razliku od festivala „EGZIT-a“, svi pokušaji afirmacije srpske nacionalne ideje su propali.

Razlog je vrlo jednostavan, episkop bački Irinej Bulović ne pripada srpskom nacionalnom biću, i sve čini kako da srbe prevede žedne preko vode i preda ih u ruke buduće ekumenske crkve koje će izroditi antihrista.

Globalisti se bore svim sredstvima protiv nacionalnih država, a sastavni deo borbe su i nacionalne crkve, pogotovo srpska i ruska, jer su raširene po čitavom svetu. U tom pogledu, današnji vladari sveta imaju svoje ljude u svim delovima društva (državni aparat, vojska, crkva …).

Dr. Irinej Bulović je njihova najvažnija karika u krilu SPC-e. On stoji na čelu svih bitnih ustanova SPC-e:

• Dekan je Bogoslovskog fakulteta u Beogradu, član Sinoda SPC-e (u zadnja četiri mandata, tri puta je član Sinoda ?!),
• predsednik komisije za odnose sa drugim verskiom zajdnicama (po značaju funkcija odmah posle patrijarha),
• potparol SPC-e (tumači zvanične stavove Crkve) …

Čovek bi pomislio da naša Sveta Crkva ima samo nekoliko episkopa kad se toliko funkcija sjedinilo u jednom čoveku !!?.

Jednom rečju, bez njegovog znanja i mimo njegove volje, ništa se ne događa u SPC-i. Podsetio bih da je on bez blagoslova patrijarha i Sabora SPC-e u Šambeziju (Švajcarska – sediše carigradske patrijaršije u Zapadnoj Evropi), još 1995 godine podpisao akt kojim se sve crkvene parohije SPC-e, van granica Srbije, stavljaju pod upravu Carigradske patrijaršije. Kada ga je je u patrijaršiji upokojeni episkop šumadiski dr. Sava Vuković pitao odakle mu pravo da to potpiše, samo je ćutao i nije ništa odgovorio.

Nekoliko meseci pre svoje smrti dr. Sava Vuković je rekao jednom đakonu da je ubeđen da ga truju. Umro je od trovanja na VMA, jetra nije izdržala.

Znate li ko je otrovao Cara Dušana i vladiku Njegoša?. Isti oni koji i vladiku Savu Vukovića – jezuiti i njihove sluge.

Dr. Irinej Bulović je u Raveni 2007-e, opet bez predhodnog blagoslova Sabora SPC-e, potpisao dokument o papskom prvenstvu, dokument u kome je prvi put Pravoslavna crkva priznala da rimska jeretička organizacija, koja sebe naziva crkvom, ima status Crkve Hristove.

Setimo se vremena Mire Marković i njene izjave o „omiljenom episkopu“. Danas je omiljen kod demokrata, krči im put ka Evropi, put u bezdan srpskog naroda, kao i svih nacionalnih evropskih država.

Pažljivo sam pregledao pesmaricu, koja je izdala „Beseda“, a koju je pripremio upravo dr. Irinej Bulović. U toj pesmarici, su sakupljene stare srpske bogomoljačke pesme, i u „Pesmi Časnom Krstu“, postojao je stih „Spasi Bože narod srpski što ti se moli …“, a on je ga je preveo na „Spasi Bože i sav narod što Ti se moli …“. Očigledno da mu „narod srpski“ smeta pa ga je izbacio iz stiha.

Da bi našli odgovor na zagonetku ko je Irinej Bulović, podsetiću sve nas, da do dana današnjeg ne znamo ni ko je bio Josip Broz Tito?. A srbi ga i danas smatraju za svoga. Za dr. Irineja Bulovića znamo da nije srbin, govori se da je cincar. Cincari su narod hazarskog porekla (živeli su do desetog veka na području oko Crnog mora), narod koji je primio jervrejsku veru, trinaesto pleme izrailjevo, pleme Danovo. Iz ovog plenema je Juda Iskariotski. On je izdao Hrista. Knez ruski, sveti Vladimir, ih je vojnički porazio i bili su prinuđeni da se rasele po čitavoj Evropi. Jedan deo se naselio na prostore današnje Albanije i Grčke, a kad su turci prodrli na ta područja iz Albanije su se preselili u delove današnje Makedonije, najviše u Kumanovo.

Porodica dr. Irineja Bulovića je iz današnje Makedonije, iz plemena Buli. Kasnije su se preselili u dalmatinsko Kosovo, a odatle u Vojvodinu. Otac mu je bio pripadnik zloglasne OZN-e, i odatle vuče korene njegova neskrivena simpatija prema sveme što je nenacionalno, globalno, ekumensko. Komunizam je bio samo preteča globalizma, prvi (neuspešni) pokušaj stvaranja globalnog sveta. Danas hazari vladaju svetom i njih mnogi brkaju sa jevrejima. Oni nisu jevreji, nego je, najveći broj hazara primio jevrejsku veru, i danas oni vladaju svetom (Rošildi, Varburzi, Rokfeleri ..). Čitav svet je danas jedna „nevidljiva Hazarija“.

Danas, kada u našoj Svetoj SPC-i vidimo da postoje velike nesuglasice i otstupanje od učenja naših Svetih Otaca, moramo da se zapitamo ko su nosici takvog pogubnog duhovnog stanja?.

Srpska Pravoslavna Crkva je dala mnogo Svetih Otaca, počevši od Svetog Save do Svetog vladike Nikolaja Velimirovića i prepodobnog ave Justina Popovića. Ili svi naši Sveto Oci nisu znali šta je Crkva ili ovi današnji „modernisti“, koji nosi silne doktorske titule, ne znaju šta je Crkva Hristova. Oni nemaju ono što je najvažnije – nemaju smirenje ni poslušnost svojim majci Crkvi.. Jer da ga imaju onda bi ispoštovali tri odluke Sabora SPC-e o tome da se liturgija ima služiti na način kako se večito služila u SPC-i.

Kada su svetog Pajsija Velikog pitali učenici kako da se spasavaju on im je odgovorio: „Držite zapovesti Božije i čuvajte predanje Svetih Otaca. Sve drugo je gordost i sujeta“. A prepodobni ava Justin Popović je za dr. Irineja Bulovića rekao da će ga ubiti njegova gordost. On se kiti titulom da je jedan od „duhovnih čeda“ ave Justina Popovića. Mora da se ava danas u grobu prevrće zbog „njegovih učenika“.

A dr. Irinej Bulović je prvi episkop u SPC-i koji je izmenio način služenja Svete liturgije i danas, on i njegovi sveštenici, služe neku svoju liturgiju ne obazirući se na odluke Sabora SPC-e. Ali taj kukolj, koji je posejao dr. Irinej Bulović sa svojim istomiošljenicima, poslušnicima i licemerima, proširio se na žalost i na druge eparhije naše Svete Crkve. Tako da danas imamo sukobe, u mnogim eparhijama, između vernog naroda, koji branu veru svojih otaca, i crkvene jerarhije koja je odnarođena a koju štite moćne državne strukture. Taj novi trend u SPC-i može se nazvati „policisko pravoslavlje“.Takvi episkopi i sveštenici koji su im poslušni (trebalo bi da budu poslušni Hristu i Crkvi Njegovoj) izgubili su osnovnu nit koja ih povezuje sa Svetim predanjem, sa učenjem naših Svetih Otaca i u njima ne živi Duh Sveti – duh Istine.

A Gospod je rekao „Ja sam put, istina i život“. U srcima njihovim ne živi Duh Sveti nego duh gordi, duh sujetni – duh ovoga sveta, i skup takvih ljudi nije Crkva Božija već obična kuća u kojoj nećemo naći spasenje.

Ja ću ovde citirati deo teksta iz izvanrednih članaka Željka Kotoranina o današnjem duhovnom stanju u našoj crkvi. „U pitanju je jeres u Crkvi. A jeres je svako učenje koje se razlikuje od učenja Pravoslavne Crkve. U opasnosti smo da izgubimo Srpsku crkvu kao pravoslavnu. Po rečima Svetog Vasilija Velikog „čim je uvedena jeres u Crkvu, odmah se uklonio i prestojnik dotičnog mesta – anđeo i takva crkva se pretvara u običnu kuću“. Znači, tamo gde nema više prepoznatljivog pečata pravoslavnosti (koji odlikuje epsikopa dotične oblasti), tada se uklanja Dar Božiji sa episkopa „prestojnika dotičnog mesta“, i takva crkva gubi nebesku dimenziju i postaje zemaljska“.

Tako su i katolici otpali od Crkve Hristove. Jeres je uvedena u bačkoj eparhiji, i ne samo u njoj, ali nema nikoga da je proglasi, jer se boje raskola. A raskol je odavno nastupio, samo formalno nije proglašen. Mnogi pravoslavni hrišćani ne posećuju takve liturgije i odlaze na službu u sremsku ili banatsku eparhiju. Na žalost, mi nismo imali dovoljno razboritosti da prepoznamo jeres u samom nastajanju. Sada se ona raširila jer smo malodušni i neodlučni. Takva naša ravnodušnost omogućila da se jeres ekumenizma razvije do neslućenih razmera. Danas, čast nekoliko izuzetaka, nema episkopa u Srpskoj crkvi koji će otvoreno dići svoj glas protiv jeresi ekumenizma. „Verujem… u jednu Svetu, Sabornu i Apostolsku Crkvu“ (9. čl. Nikeocarigradskog Simvola vere).

Pod pojmom Crkve ekumenisti smatraju i rimsku crkvu, protestante, anglikance, starokatolike …, a to je protivno prvom članu Simbola vere, koji se čita na svakoj liturgiji i koji je osnova našeg verosispovedanja.

Jedna od poruka ekumenske povelje, koja je izdata ovih dana posle zasedanja u Šambeziju, jeste i preporuka da što je moguće više odlazimo jedni kod drugih na zajedničke molitve. Nacrt Ekumenske Povelje (iz jula 1999. g.) sadrži jednu zanimljivu rečenicu:

„Zajednička molitva hrišćana je srce ekumenizma” (tač. 3.).

Sledeće što sledi je zajedničko pričešće a zatim će u tu „ekumensku crkvu“ biti primljene i ostale veroispovesti i ona će izroditi „spasioca“ sveta – antihrista. Kada će to biti mi ne znamo. Da će biti znamo sigurno, naše nije da određujemo vreme.

U bačkoj eparhiji već odavno upražnjavaju zajedničke molitve. Episkop bački dr. Irinej Bulović od silnih zajedničkih molitvi, sa svojim „bratom u Hristu“, subotičkim biskupkom Penzešem, nema vremena da poseti neku svoju parohiju. Parohiski život u bačkoj eparhiji je zamro. Neki sveštenici se bave svetovnim delima, tako da imamo trgovce građom i drvetom, trgovce automobilima ….

A u Svetom Pismo lepo piše da treba da žive od Jevanđelja. Njih nema ko da kontroliše, episkop im je suviše zauzet i ima preča posla. Neki od njegovih sveštenika, ulizice i licemeri, da bi bili veći katolici od pape, pričešćuju svakoga ko priđe Svetoj čaši. Tako da ima slučajeva da pričešćuju katolike, a ima slučajeva kada i nekrštene pričešćuju, jer ne znaju koga pričešćuju, pričešćiu svakoga ko priđe znane i neznane, bez ispovesti i na taj način na sebe primaju velike grehe. A one koji se drže učenja Crkve Pravoslavne, kanona i predanja crkvenog, njih progone na male parohije da se muče u bedi i sirotinji. Na taj način vrše veliki pritisak na njihove porodice, kako bi podlegli njihovim zahtevima.

Živi primer je otac Dragan Erdeljan koji je u Novom Sadu rođen, čiji je otac bio sveštenik, stric profesor na Bogosloviji, brat sveštenik a drugi stric mučenik ubijen od strane mađara u raciji 1942 godine u Novom Sadu. Njega su premestili u Turiju, kao drugog sveštenika, jer nije hteo da pričešćuje sve od reda, kako je naredio dr. Irinej Bulović.

Vladika Njegoš kaže „Tvrd je orah voćka čudnovata, ne slomi ga al zube polomi“. On je ovo napisao jer se tada srpski narod odlikovao hrabrošću i snagom duha. I apostol Pavle kaže „Gospod snagu daje trudbenicima na mahove“. Tamo gde bi ponestajalo snage ljudske, kada smo na istinitom putu, Gospod je davao snagu da istrajemo. Danas, pošto smo se zapetljali u laž, jeres i licemerje, nemamo ni duhovne oči da progledamo i razlikujemo dobro od lošeg.

Dobro nam je prestavljeno kao zlo, a zlo nam je servisrano kao spasenje. Zato, braćo moja – srbi iz srpske Atine, otvorite dobro oči svoje, rasudite kao vaši preci i spoznaćete gde je istina. Srpski kulturni klub je proslavio svoju slavu svetog Nikolaja Žičkog i Ohridskog u hramu Vaznesenja Gospodnjeg na Klisi (predgrađe Novog Sada). Iz tog hrama je proteran sveštenik Dragan Erdeljan, jer nije hteo da se povinuje usmenoj naredbi episkopa dr. Irineja Bulovića da pričešćuje narod bez ispovesti i duhovne i telesne pripreme. On je ostao dosledan i morao je napusti grad u kome se rodio u kome mu živi porodica.

Ima još jedna interesantna ličnost koja je, pored episkopa dr. Irineja Bulovića, povezana sa svim srpskim pokretima u Novom Sadu. To je sveštenik Branko Ćurčin, jerej koji služi u Almaškoj crkvi i na Klisi. Važi za duhovnog oca mnogih novosađana, naročito mlađe populacije. On je duhovnik i Dušana Kovačevića, idejnog tvorca i većinskog vlasnika „Ekzita“. Nebrojeno se puta pohvalno izražavao o velikom doprinosu Dušana Kovačevića promociji Novog Sada i njegovom genijalnom projektu – zvanom „Ekzit“ . On služi u crkvi na Klisi već preko deset godina, tamo ne postoji oltar, služi neku „modernu liturgiju“, skraćenu , izbačena je suguba jektenija, kad čita zaamvonu molitvu okrenut je ka zapadu, pričešćuje sve prisutne. Veoma aktivan, mnogo vremena provodi u narodu, verni sluga vladike Irineja – čovek od posebnog njegovog poverenja. Već preko dvadeset godina živi u Novom Sadu, jedini je sveštenik koji se zadržao u Novom Sadu, a da nije bio premešten, od kada je vladika Irinej pre dvadeset godina došao u Novi Sad. Za uzvrat, sveštenik Branko Ćurčin je najbolji propagator nove „moderne pravoslavane vere“. Redovno referiše episkopu dr. Irineju Buloviću (na večernjim šetnjama po Štrandu), kako narod diše, šta se dešava u crkvi i kako koji sveštenik gleda na novotarije.

Za nagradu ima ogromnu parohiju i živi u centru Novog Sada i stara se o lečenju narkomana u bačkoj eparhiji. Ovih dana ne silazi sa televiziskih i novinskih stubaca. Sa njih ovi „ispirači mozgova“ poručuju srbima da u našoj crkvi pored „loših momaka“ (episkop Artemije, otac Nikolaj (iguman manastira crna Rijeka), i otac Branislav Peranović, postoje i „dobri momci“ (episkop bački dr. Irinej Bulović, starešina manastira Kovilj – vikarni episkop dr. Porfirije Perić i sveštenik Branko Ćurčin – koji ne tuče narkomane.

Sveštenik Branko Ćurčin je čovek koji je u crkvu uveo današnjeg vikarnog episkopa bačkog dr. Porfirija Perića, vladiku dalmatinskog Fotija Sladojevića, on je školski drug vladike Ignatija Braničevskog i Jovana Šumadiskog, čovek iz senke, ali veoma, veoma – moćan čovek. Čim se neki pokret počne rađati u srpskoj Atini, otac Branko je tu ga „blagoslovi“, a trudi se da ga i „duhovno usmerava“, da slučajno ne bi izašli izvan smernica koje su predviđene po ekumenstičkoj povelji i stara se da se ne otrgne kontroli. Sve mora biti sa blagoslovom..

Draga braćo, pravoslavni rode srpski, dok mi pričamo neprijatelj roda našega, preko naših prodatih duša, radi sve na tome da ukine sve što je srpsko – pravoslavno. Shvatite da se nalazimo u ratu, ovaj put ne pucaju iz vatrenog oružja, ovo je informacioni rat, ali mnogo opasniji od pravog rata. Zato i mi, prinuđeni da se suprostavimo laži, licemerju i prevari, moramo da prvo upoznamo protivnika, i dejstvujemo protivoružjem – oružjem istine i razobličavanja njihovih laži i prevara.

izvor: Pravoslavni forum IHTUS;18.06.2009

+++

RADIO 021 30. AVGUST 2001. VESTI U 16:00

KOLUMNA DANA: EKRANOM U GLAVU

Gledam pre neki dan Telefakt na BK Televiziji, kad eto Irineja Bulovica koji je nekakav savetnik za vereonauku, tako nesto, i koji izjavljuje kako nece biti kako kaze ministarstvo prosvete, vec kako kaze on. A on kaze da ce biti obavezno odabrati barem jedan od novih predmeta. Jadno to nase ministarstvo prosvete kada mu se u rad mesa omiljeni pop Mire Markovic, poznat ne toliko po tome sto je bio na svakoj promociji Mirine knjige, vec pre svega sto je terao decu ispod svog prozora kada su pre par godina trebale da se odrze Zmajeve decije igre. Cak je i pretio da ce udarati u crkvena zvona u znak protesta ukoliko decija graja bude ometala njegove duboke meditacije i molitvenija. Ministarstvo prosvete u jednu, popovi i navijaci u drugu sviralu. Uskoro cemo videti ko upravlja prosvetom – ministarstvo ili popovi. (…)

Ašli Đuričin
izvor: http://www.geocities.com/veronavika/vesti.htm

+++

TUE, 04 JUN 1996 20:57:50 GMT

Papa ce posjetiti Beograd

POLITIKA I EKUMENIZAM

Srpska pravoslavna crkva ce biti po strani posjete zbog unutrasnjih, ali i spoljnih razloga. Nije neophodna saglasnost Patrijarsije u Beogradu za papin dolazak. U vezi papine posjete Beogradu u opticaju je i informacija da je celna licnost Jugoslovenske udruzene levice dr Mirjana Markovic, supruga predsjednika Srbije, izrazila zelju da se u Vatikanu sretne sa papom.

AIM, Beograd, 4.6.1996.

Papa Jovan Pavle Drugi posjetice Beograd krajem septembra ili pocetkom oktobra ove godine – potvrdjeno je u Nadbiskupskom ordinarijatu u Beogradu saradniku AIM-a. Bice to „usputna posjeta“ i veoma diskretna u odnosu na njegovg boravak u Hrvatskoj, ili u Sloveniji, na primjer.

Posjeta poglavara Rimokatolicke crkve jugoslovenskoj prijestonici posebno je aktuelizovana prije dvije godine, kada je on zelio da pored Beograda posjeti Zagreb i Sarajevo. Tada je u Vatikanu zvanicno insistrirano da posjeti ili sva tri grada, ili nijedan. Sveta stolica je time htjela da dokaze kako joj je stalo do odnosa sa sve tri bivse jugoslovenske federalne jedinice.

Trenutno je najaktuelnija posjeta Sarajevu, koja je vec utanacena, neposredno poslije izbora u BIH i tada bi „usput“ kratko vrijeme boravio i u Beogradu i imao susret sa katolickin vjernicima i svestenicima, kao i najvisim predstavnicima vlasti. U Nadbiskupskom ordinarijatu isticu da bi bilo „veoma pozeljno i lijepo“ da dodje do susreta i sa patrijarhom srpskim gospodinom Pavlom pri cemu se ne insistira na nekim posebnim razgovorima, ako to ne zeli patrijarh, vec da to bude „hriscansko vidjenje“ poglavara dviju crkava.

Taj susret je, u stvari, i najneizvjesniji. Srpska pravoslavna crkva se zestoko suprotstavila papinoj posjeti pre dvije godine i takav stav nije ublazen ni danas. Patrijarh Pavle je u vise navrata rekao nadbiskupu beogradskom France Perku da on ne bi licno imao nista protiv susreta sa papom, ali da o tome odlucuje Sveti arhijerejski sabor. Ovo najvise crkveno tijelo odbacuje i pomisao na tako nesto, mada po nekim izvorima ima arhijereja koji smatraju da bi takav susret bio „visestruko koristan za Srspku pravoslavnu crkvu“. Uostalom, prije tri godine episkopi Irinej Bulovic i Amfilohije Radovic, dvije izrazito znacajne i uticajne licnosti, zvanicno su posjetili Vatikan, sto je bio prvi slucaj u istoriji SPC. Pismeni izvjestaj o razgovorima sa papom jos uvijek nije podnesen Svetom arhijerejskom saboru, pa to samo po sebi dovodi do zabune.

U ovom trenutku najaktelnije je pitanje da li papa moze doci u Beograd bez pristanka vecinske paravoslavne crkve.

– Tesko bi se moglo reci da je potreban pristanak SPC, jer papa nikada do sada nije posetio neku pravoslavnu crkvu. On posjecuje svoje vernike i to su pastoralne posjete, kako je dobro rekao episkop backi Irinej u intervjuu TV „Politici“. S te strane gledano nije neophodan pristanak vrha SPC, ali kad dodje u Beograd bilo bi normalno da se sretne sa srpskim patrijarhom. Tu postoje poteskoce, kako unutar SPC, tako i spoljne. Mi ne namjeravamo da trazimo pristanak ovdasnje pravoslavne crkve, jer bi ga vrlo tesko dobili, odnosno, sticajem mnogih okolnosti, nemoguce ga je dobiti – kaze nadbiskup Perko.

Neka to bude mala pastoralna posjeta katolicima u Jugoslaviji i zvanicnim vlastima, a ako bi se Sveti otac i patrijarh makar prijateljski pozdravili, to bi bilo vrlo lijepo, misli nadbiskup i dodaje da mu je papa prilikom neformalnog susreta sa njim, tokom posjete Sloveniji, rekao da mu je jugoslovenski ambasador pri Svetoj stolici Dojcilo Maslovaric, prilikom predaje akreditiva, uputio poziv da „sto pre posjeti Beograd“, tako da od strane drzavnih vlasti nece biti nikakvih problema.

Zvanicne vlasti u Beogradu nisu imale nista protiv papine neostvarene posjete Beogradu prije dvije godine. Nasuprot, bilo im je veoma stalo da on dodje vidjevsi i u tome jedan od koraka za izlazak iz medjunarodne izolacije i indirektno priznavanje SRJ od strane Vatikana. Vlasti, ipak, nisu htjele da zbog toga zaostravaju odnose sa Crkvom, koji su ionako odrzavani iz ciste nuznosti i mogli bi se cak okarakterisati kao neprijateljski. Pri tome ne treba zaboraviti da su pojedine vladike prozivane za „surovanje sa vlastima“.

Prosle godine je tadasnji sef jugoslovenske diplomatije Vladislav Jovanovic posjetio Vatikan, ali je ostalo nejasno da li ga je i zvanicno pozvao da posjeti SRJ ili je, pak, rekao da zvanicne vlasti nemaju nista protiv te posjete.

Koliko god je prije dvije godine najavljivana posjeta pape Beogradu docekana na noz u „patriotskim“ medijima, toliko se danas o njegovom dolasku krajem septembra ili pocetkom oktobra, cuti. Po nekim analiticarima to je znak da su se, ipak, strasti stisale i da je izlisno postavljati neke preduslove za njegov dolazak. Jedan od ranijih uslova bio je da se „papa Zapada“ pokloni sjenima zrtava fasizma u Jasenovcu i prizna greske Rimokatolicke crkve u Drugom svjetskom ratu. Jasenovac se sada nalazi na teritoriji Hrvatske, po sporazumu iz Dejtona, a ni pojedini „vatikanolozi“ vise ne insistiraju toliko na pokajanju Katolicke crkve „zbog mracne proslosti, jer je i SPC pravila teske greske u ratu na prostorima bivse Jugoslavije, ali se to dvoje ne moze lako uporedjivati“.

Ne treba, medjutim, prenebregnuti da je sadasnji smireniji odnos javnosti u Srbiji prema Vatikanu vise prividan i da odbojnost prema Svetoj stolici ostaje u svijesti i podsvijesti. Pored prozivki Rimokatolicke crkve zbog ponasanja njenih prelata u Drugom svjetskom ratu, nesebicne podrske NDH Ante Pavelica i mnogih drugih stvari, tu odbojnost su nadopunile optuzbe Vatikana za razbijanje bivse Jugoslavije zbog preranog priznavanja Slovenije i Hrvatske i (in)direktnog „odobravanja bombardovanja polozaja bosanskih Srba od strane NATO pakta“ u ovom ratu. Tako je dr Dragoljub Zivojinovic, koji se bavi ulogom Vatikana u svijetskim zbivanjima, papine poruke o pomirenju i pozive na ekumenzima okarakterisao kao „nove obmane“. Nisu retki pojedinci u naucnim krugovima u Srbiji, koji Vatikan prozivaju za „sva zla ovog svijeta“ i razne vrste zavjera.

Ako se gleda iz tog ugla, papina posjeta Beogradu moze izazvati dvostruko dejstvo. U prvom redu bice to poen za zvanicne vlasti, jer ce im papa doci na noge, a kod dijela zagrizenije javnosti izazvace osjecaj da papa na ovaj nacin hoce da „spere bar deo greha Rimokatolicke crkve“, kako bi „moralno cistija usla u treci milenijum“.

Ukoliko ne dodje do bar kratkog susreta pape i patrijarha srpskog to ce znaciti da se odnosi izmedju Vatikana i SPC „zaledjuju“ mnogo vise i na mnogo duze vrijeme. Ocekivati je da ce zvanicne vlasti izvrsiti pritisak na SPC da do tog susreta dodje. One to mogu, kako pokazuju dosadasnja iskustva u nekim drugim slucajevima, kao sto je potpis patrijarha Pavla na dokument kojim se predsjednik Srbije Slobodan Milosevic ovlascuje da pregovara u ime Srba sa obje strane Drine.

U svakom slucaju papa dolazi u Beograd i za to postoje svi neophodni formalni uslovi. Bice u prvom redu gost rimokatolika u sadasnjoj Jugoslaviji, kojih ima oko pola miliona, i zvanicnih vlasti. U posjetu su ga zvanicno pozvali biskupi iz Srbije i Crne Gore i to zadovoljava zahtjeve vatikanskog protokola.

Vecina biskupa u sadasnjoj Jugoslaviji s kojima smo razgovarali, smatra da, iako se cesto ponavlja, „nisu sazreli uslovi za papinu posjetu“ da se, ipak, za relativno kratko vrijeme mnogo toga promjenilo posle prestanka rata. Karakteristicno je i misljenje prorektora katolickog Teoloskog katehetskog instituta iz Subotice, dr Andrije Kopilovica, koji sam kaze da nije kompetentan da ulazi u zvanicne procjene te posjete, ali u prvi plan istice njen ekumenski karakter: zelja Svetog oca jeste u pravom redu da pocasti Njegovu svetlost patrijarha Srpske pravoslavne crkve i istakne njegovu ulogu koju ima u svom narodu.

Od episkopa SPC tesko je dobiti bilo kakav komentar. Svi se pozivaju na cinjenicu da je to u nadleznosti Svetog arhijerejskog sabora, ili Sinoda, ali je uocljivo da ih i razgovor na tu temu iritira.

U vezi papine posjete Beogradu u opticaju je i informacija da je celna licnost Jugoslovenske udruzene levice dr Mirjana Markovic, supruga predsjednika Srbije, izrazila zelju da se u Vatikanu sretne sa papom. Na to nadbiskup Perko kaze:

– Cuo sam za to, ali detaljnijih informacija nemam. Papa prima sve ljude u opstoj audijenciji. Dobiti, pak, privatnu audijenciju kod pape je vrlo tesko i ona je rezervisana samo za veoma vazne poslove. Moze i ona posjetiti papu, sa njim se rukovati prilikom te opste audijencije, ali za neke razgovore sigurno Sveti otac ne bi imao vremena.

Na ovaj nacin je nadbiskup beogradski demantovao neke nezvanicne informacije da je celna licnost JUL-a imala namjeru da sa papom upravo razgovara o njegovoj buducoj posjeti. Na to se nadovezuje i cinjenica da je ona prilikom svojevremene posjete Moskvi imala duzi razgovor sa patrijarhom Ruske pravoslavne crkve Aleksejem Prvim i da je jedna od tema bila kako je tvrdjeno u nekim krugovima i papina posjeta Beogradu. Naime, ruski patrijarh se protivi toj posjeti, sto ima direktnog odraza na stav SPC. Vrlo je slican slucaj i sa, na primjer, pravoslavnom crkvom u Bugarskoj. Naime, predsjednik ove zemlje Zelev posjetio je prosle godine Vatikan i pozvao papu da posjeti Sofiju, ali se tome zestoko suprotstavila pravoslavna crkva u ovoj zemlji „pod pritiskom ruskog patrijarha, koji kategoricno ne zeli da Sveti otac posjeti Bugarsku“, kako je pisao sofijski list „Trud“.

Sigurno je jedno, SPC ce uciniti sve da zbog papine posjete Beogradu ne poremeti odnose sa Ruskom pravoslavnom crkvom. Zbog toga ce ona biti strogo po strani, prepustajuci sve „odgovornosti“ za papinu posjetu drzavnim vlastima.

U ovom trenutku namece se samo od sebe pitanje zasto papa toliko insistira da posjeti SRJ. Pored ekumenskih razloga pojedini vatikanolozi vide u tome pokusaj Svete stolice da u „praznom prostoru poslije pada komunizma lovi u mutnom“. Ova teza ponavljana je cesto u blizoj proslosti, ali drugim povodima. Jaz izmedju Vatikana i SPC je jos uvijek isuvise velik, zbog naslaga proslosti i aktuelnih zbivanja, tako da usputna papina posjeta Beogradu nece doprinjeti suzavanju tog jaza, bar kod dobrog dijela dostojanstvenika SPC i javnosti u Srbiji i Crnoj Gori. Osim, ako se ne dogodi „bozije cudo“.

(AIM) Ejub Stitkovac

izvor: http://www.aimpress.ch/dyn/pubs/archive/data/199606/60604-005-pubs-beo.htm