Prenosimo delove knjige profesora Vladimira Dimitrijevića „Нема Крста без три прста! Треба ли Срби да се поклоне папи?“ koja je pisana decembra 2002. Koliko je štivo i tema koja se opisuje i danas aktuelena procenite sami.
S.Marjanović
Misli i procene nakon Ravene
Dvadeseti vek, koji tek što se završio, mogao bi se okarakterisati kao vek Ekumenskog Pokreta. Ovaj pokret, u osnovi protestantskog nadahnuća, težio je približavanju i sjedinjenju rascepkanog protestantskog sveta. Brzo se razvio u pokušaj sjedinjenja uglavnom hrišćanskog sveta.
Pokret je na žalost usvojen i od Pravoslavne Crkve koja je na taj način stavila pod sumnju svoju samosvest kao Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve, sa kojom bi trebalo da se ujedini ostatak hrišćanskog sveta, i pretvorila se u jednu od stotina hrišćanskih konfesija ili „crkava“, koje su u svojoj podeljenosti necelovite i problematične; treba da se ujedine, da bi se dostigla vizija jedinstva svih, po izreci Gospodnjoj „da svi jedno budu“. Kao da je prestala da postoji u istoriji Crkva kao telo Hristovo, kao evharistijska zajednica, i sada se traži kao nepostojeća stvarnost, koja delimično ili nepotpuno postoji u mnogim „crkvama“.
Izjednačavanje Crkve i jeresi
Sjedinjenje se ne shvata više kao sjedinjenje sa Crkvom, kao sjedinjenje otcepljenih sa nama, „sa Crkvom“, „sa nama“, kao što je shvatano uvek, nego kao „sjedinjenje crkava“, kao što je ovaj termin nametnut i u bogoslovskoj nauci, nakon dugogodišnjeg ekumenističkog ropstva i otuđenja. Na žalost nismo izbegli izjednačavanje hrišćanskih konfesija; navučeni smo da u praksi, i pored suprotnih izjava, shvatamo sjedinjenje kao svekonfesionalno pripajanje.
Papizam, zahtevajući za sebe i do danas eklisiološku isključivost, iako je odgovoran i uvoditelj je podele, nije načinio grešku da učestvuje kao član Svetskog Saveta Crkava i da se pretvori u jednu od mnogih „crkava“. Na rečima, međutim, i licemerno hvali Ekumenski Pokret, koji blagosilja kao pripremu za sjedinjenje sa Petrovim Rimom i sa papom. Osobito se raduje i veseli zbog učešća Pravoslavne Crkve, koja je u praksi ukinula samu sebe kao jedinstveno ovaploćenje i nastavak Jedne Svete, ustupajući svoj prostor, svoj identitet, šizmatičkom i jeretičkom Rimu, Rimu filioque-a, papskog primata, beskvasnih hlebova, očistilačkog ognja, tvarne blagodati i svih drugih novačenja i odstupanja.
Ekumenisti umiruju savesti
Protagonisti od Pravoslavnih ovog dosad neviđenog otpadništva, kao što se u praksi potvrdilo, umirivali su i umiruju svoje savesti, ali i opravdano strahovanje crkvene punote, tvrdeći da učešće Pravoslavnih u Ekumenskom Pokretu ima za cilj svedočenje Pravoslavne Vere, da bismo pomogli ostale crkve „da vide istinu, da im prosvetimo misao na bratski način, upoznavajući ih sa učenjem jedne, svete, saborne i apostolske Crkve, koja je Pravoslavna Crkva, nepromenjena od apostolske epohe“, kao što piše u Deklaraciji pravoslavne delegacije pred Konferencijom u Lundu (1952) isključili su i odbacuju na rečima „zajedničarenje u tajnama“, pre nego što se vaspostavi jedinstvo u veri. Predlažu takoće i izbegavanje zajedničkih molitava.
Tako, u Deklaraciji pravoslavne delegacije na Drugoj Skupštini Svetskog Saveta Crkava u Evanstonu (1954) piše: „kada ispitujemo problem jedinstva Crkve, ne možemo ga sučeliti na drugi način, nego kao puno vaspostavljanje celine vere i episkopskog ustrojstva Crkve, što je osnova za njen tajinski život“.
I niže: „Verujemo da će sam povratak svih Konfesija u veru prvobitne jedinstvene i nedeljive Crkve sedam Vaseljenskih Sabora, ili u celovito i nepromenjeno i zajedničko nasleće predaka svih (danas) podeljenih hrišćana, doneti željeno ponovno sjedinjenje svih podeljenih Hrišćana. Zato što he samo jedinstvo i zajednica svih Hrišćana u jednoj zajedničkoj veri imati kao neizostavan ishod i njihovu zajednicu u svetim tajnama i njihovo nerazdeljivo jedinstvo u ljubavi kao članova jednoga i istoga tela jedne Crkve Hristove“. I da ne bi postojala nikakva sumnja i eklisiološka nedovršenost i nejasnoća gde postoji Crkva, govore na kraju: „Zaključujući dužni smo da izrazimo naše duboko ubećenje, da je samo sveta Pravoslavna Crkva sačuvala ,veru jednom predatu svetima’ u svoj njenoj punoći i celovitosti“.
U encikliki Vaseljenske Patrijaršije „Svim autokefalnim Pravoslavnim Crkvama“ iz 1952, koja je potpisana od patrijarha Atinagore, nakon što se usvaja i ističe delo Svetskog Saveta Crkava kao „bogougodan trud“, izražava se preporuka da se izbegavaju zajedničke molitve sa inoslavnima:
„Potrebno je da pravoslavni klirici pretstavnici budu koliko je moguće obazrivi u bogoslužbenim okupljanjima sa inoslavnima kao protivnim sveštenim kanonima i jer otupljuju konfesionalnu osetljivost Pravoslavnih, težeći uvek da vrše, ako je moguće, čisto pravoslavna bogosluženja i činodejstva, da bi se tako pokazao sjaj i veličanstvo pravoslavnog bogosluženja pred očima ino-slavnih“.
He sumnjamo u namere i motive svih onih koji su uzeli učešća u početku u ekumenskim konferencijama. Bog „ispituje srca i utrobe“. Treba čak da pohvalimo dobru bitku i smelost koju su imali da izuzetnim izjavama istaknu pravoslavnu samosvest i svedočenje, što nije slučaj danas. Šta je međutim proizašlo iz svega toga? Zar se ne ukida sve ovo izjednačavanjem u praksi zajedničarenja Crkve sa jeresima i raskolima, istine za zabludom? Jednostavno pomažu današnje ekumeniste od strane pravoslavnih da ih navode kao alibi potpunog i beskrupuloznog odstupanja od Predanja i da se pokazuju dvojedušni i dvojezični, ponekad strogi Pravoslavci i verni Predanju, a ponekad otvoreni za sve kompromise.
Dvojezičje i dvojedušje
Danas zaista postoji opasno dvojezičje i dvojedušje, jedan kole-. bljivi stav pravoslavnih voća, koji pojačava smućenje i gori je od javne, otvorene zablude. Više bismo voleli da postoji poklapanje dela i reči, vere i dela. Ako neko sluša patrijarhe, arhiepiskope i episkope kad govore o pravoslavnoj veri i predanju, o nasleđu Otaca, o mnogocenom i jedinstvenom našem blagu, o veličini naših Svetitelja i njihovom doprinosu, o potrebi da držimo sve ono što su nam praoci ostavili u nasleđe, divi se predanosti i privrženosti onome što je od Otaca, počinje da veruje da ima pred sobom otačke veličine. Šta ti vrede međutim reči i prizivanje otaca, kada odmah zatim dela i ponašanje to poriču? „Dvojedušan čovek, nepostojan je u svima putevima svojim“ (Jak. 1,8). Bog sudi ne po rečima, nego po delima.
Šta da radimo sa Deklaracijama Pravoslavnih predstavnika sada, i sa preporukama da se izbegavaju zajedničke molitve, jer se protive sveštenim kanonima?
Šta da radimo sa odgovorom vaseljenskog patrijarha u Volosu (juni 2002) na pitanje novinara, da važi zabrana davanja svetog Pričešća inoslavnima, kada pre nekoliko dana u Raveni, pred očima hiljada televizijskih gledalaca, u toku savršavanja strašne tajne Božanske Evharistije, i dok je đakon govorio „dveri, dveri s premudrošću pazimo“, i patrijarh proiznosio „svetinje svetima“, ne samo da nisu zatvorene dveri za neposvećene, za nepravoslavne, nego je i davano Božansko Pričešće jereticima i šizmaticima, rimokatoličkim vernicima, kao što se videlo iz načina na koji su se krstili? Da li je dakle kriv đakon za svu ekumenističku apostasiju i otuđenje koje se već godinama neguje, za otupljenje pravoslavne osetljivosti i samosvesti?
Ko je pozvao i ko je dozvolio papskim kliricima i muslimanima da stoje, i to pred Carskim Dverima, tokom savršavanja Božanske Evharistije? Ko dozvoljava već godinama zajedničke molitve sa inoslavnima, ne samo u Evropi i Americi, nego sada i u Jeladi, u toku nedelje zajedničke molitve koja se organizuje svake godine? Zar nije zajednička molitva uzajamno učešće predstavnika tokom prestonih praznika Rima i Konstantinopolja u bogoslužbenim sabranjima i blagosiljanje pravoslavne punote od tamo prisutnog kardinala?
Očekivano svedočenje pretvorilo se u apostasiju
Nije nam cilj ovde da pobrojimo sve manifestacije koje potvrđuju da se očekivano svedočenje pravoslavne vere pretvorilo u odstupništvo i u otuđenje. Doček pape u Atini i u drugim pravoslavnim zemljama, i na taj način njegovo priznavanje kao kanonskog episkopa Rima, me-đureligijski sinkretistički sabori, uzajamno priznavanje svetih tajni i zajedničko pričešćivanje koje je dozvolila Antiohijska Patrijaršija sa Monofizitima, a svetu tajnu braka i Aleksandrijska Patrijaršija, povećan broj zahteva za učestvovanje papista u pravoslav-noj Božanskoj Evharistiji i pravoslavnih u papskoj, na osnovu onoga što je dogovoreno u neprihvtljivom unijatskom tekstu iz Balamanda, neverovatno odobrenje od strane odseka Teologije Bogoslovskog Fakulteta Univerziteta u Solunu dve doktorske disertacije koje predstavljaju Monofizite Dioskora i Sevira kao pravoslavne, uznemirile su i sablaznile u velikoj meri pravoslavnu punotu. Da li je na kraju ostalo išta uspravno od međaša koje su postavili oci naši?
Pitanje zajedničarenja sa jereticima, kao i sledstveno tome zajedničarenja sa onima koji su u zajednici sa njima, koji ovom praksom postaju nedostojni zajedničarenja sa Pravoslavnima, najveće je i najhitnije pitanje u današnjem crkvenom životu. Crkveno telo opasno boluje; odgovorni za to smo svi, ne samo oni koji zajedničare sa inoslavni-ma, nego i svi koji zajedničarimo sa onima koji to čine; odstupanje i prestupanje liče na spojene sudove, na zagađenje životne sredine, koje se ne ograničava samo na onoga koji prouzrokuje zagađenje. Pominjući patrijarhe, arhiepiskope i episkope na bogosluženju, učestvujemo u ekumenističkom otpadništvu.
He nameravamo, naravno, da odemo iz Crkve, da prouzrokujemo raskol. Crkva nije lična svojina nijednog patrijarha i nijednog arhiepiskopa i episkopa. Iz Crkve odlaze oni koji zajedničare sa zabludom, oni koji obmanjuju i koji su obmanuti. Crkva je osnovana i razvila se časnom krvlju Gospoda našeg Isusa Hrista, kretala se i kreće se kroz istoriju blagodaću i dejstvom Presvetoga Duha, koji je pokazao Apostole, mučenike, prepodobne, jerarhe, ispovednike i učitelje neporočnog Pravoslavlja. Zajednica sa njima je garancija i kriterijum Pravoslavlja a ne ono što iz utrobe iznose ekumenisti.
Predanjski izraz „sa svima svetima“ i „sledujući svetim ocima“ je pravilo i obrazac. Molimo se samo da u ovim kriznim vremenima prosveti najpre Presveti Duh da ostanu pri svojoj odluci o neučešću u Svetskom Savetu Crkava sve pravoslavne Crkve koje su istupile, a najpre drevna i prvorođena Jerusalimska Patrijaršija, majka Crkava. Zatim da uzdigne i pokaže iz reda episkopa, da projavi snažne i dostojne vremena pastire, dostojne ne svetovnih i svetovnomislećih, Nego dostojne Crkve i dostojne punote Crkve, koja se nada i čeka. Da nas prosveti sve da hodimo pravim putem Svetitelja i Otaca.
Beleška: Svi klirici, monasi i monahinje koji žele da učestvuju u ovoj maloj predstavci pravoslavnog ispovedanja mogu da to izjave pišući: „Slažem se sa Proglasom o Raveni i potpisujem“. Neka pošalju svoju izjavu sa svojim imenom i svešteničkim ili monaškim činom na adresu:
Časopis ,,ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ“,
Τ. Θ. 1602, 54124 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚ
Faks: 9920-310-996663
Tel.: 9930-310-996660
Potpisnici;
- Arhim. Josif, Iguman manastira Ksiropotama, Sveta Gora
- Protoj. Teodor Zisis, Profesor Teološkog Fakulteta u Solunu
- Protoj. Georgije Metalinos, Profesor Teološkog Fakulteta u Atini
- Arhim. Atanasije Anastasiu, Iguman manastira Veliki Meteori
- Arhim. Maksim Kiricis, Iguman manastira svetog Dionisija Olimpijskog
- Arhim. Maksim Karavas, Iguman manastira svete Paraskeve Milohoriu
- Arhim. Sevastijan Asmantidis, Iguman manastira svete Paraskeve, Kastorija
- Arhim. Teoklit Bolkas, Iguman manastira prep. Arsenija, Halkidiki
- Arhim. Kirilo Kehajoglu, Iguman manastira Pantokratora, Melisohori
- Arhim. Timotej Cotras, Iguman manstira prep. Jovana Ruskog, Kasandrija
- Arhim. Hrisostom Pihos, Iguman manastira Longovarda
- Arhim. Teofil Zisopulos, Duhovnik pravoslavnog hrišćanskog sestrinstva „LIDIJA“
- Arhim. Lavrentije Gracias, Mitropolija Florinis, Prespon i Eordeas
- Arhim. Pajsije Papadopulos, Mitropolija Florinis, Prespon i Eordeas
- Arhim. Luka Ciucikas, Mitropolija Langada
- Arhim. Pavle Duros, Mitropolija Kitrus, Katerinis i Platamonos
- Jerom. Ilija Zaharakis, Mitropolija Karpenisiu
- Jerom. Jerotej Skiadas, Mitropolija Etolias i Akarnanias
- Jerom. Hrisostom Karconas
- Protoj. Sarantis Sarantos, Profesor Bogoslovije Rizariu
- Protoj. Georgije Kujumzoglu, Mitropolija Sidirokastru
- Protoj. Lampros Fotopulos, Mitropolija Atikis
- Protoj. Joanis Fotopulos, Atinska Arhiepiskopija
- Prezv. Atanasije Minas, Atinska Arhiepiskopija
- Prezv. Vasilije Kokolakis, Atinska Arhiepiskopija
- Monah Damaskin Karakalinos
Iz Srpske Crkve;
- Artemije (Radosavljević), Episkop raškoprizrenski i kosovsko-metohijski, sa svojim celokupnim sveštenstvom i monaštvom.
izvor: pravoslavni-odgovor.com
… [Trackback]
[…] Find More here on that Topic: novinar.de/2007/12/24/svedocenje-ili-apostasija-proglas-svestenstva-i-monastva.html […]
… [Trackback]
[…] Read More Info here on that Topic: novinar.de/2007/12/24/svedocenje-ili-apostasija-proglas-svestenstva-i-monastva.html […]
… [Trackback]
[…] Read More here on that Topic: novinar.de/2007/12/24/svedocenje-ili-apostasija-proglas-svestenstva-i-monastva.html […]
… [Trackback]
[…] Find More Info here to that Topic: novinar.de/2007/12/24/svedocenje-ili-apostasija-proglas-svestenstva-i-monastva.html […]