Вести

Okružni sud u Kraljevu poništio je presude Divizijskog vojnog suda kojima su četnici Ratko Sretović, Stojan Jelenić, Milorad Jelenić i Rajko Janković bili osuđeni na višegodišnje zatvorske kazne

Kraljevo – Jedno od jačih uporišta Ravnogorskog pokreta na području kraljevačke opštine, tokom Drugog svetskog rata, nalazilo se na području Gledićkih planina, odnosno u ataru sela Ravanice. Trpeli su, bili suđeni, hapšeni i tamnovali pojedini Ravaničani, a i selo je više godina nosilo pečat izdajničkog i podnosilo sva zaziranja i nepravde od predstavnika nove vlasti.

Od desetak osuđenih samo u jednom postupku Divizijskog vojnog suda u Kraljevu, početkom 1946. godine, njih četvorica dočekali su da se nepravda ispravi. Naime, nedavnim rešenjem Okružnog suda u Kraljevu rehabilitovani su bivši četnici: Ratko Sretović (94) iz Žiče, četnički komandant, i Stojan Jelenić (88), Milorad Jelenić (83) i Rajko Janković (92) iz Ravanice, osim što Stojan sada živi u selu Vrbi.

Pomenute četnike je Veće Divizijskog suda osudilo jer su, takoreći, od početka rata pripadali tom pokretu, a posebno „zato što se po oslobođenju nisu odazvali pozivu nove vlasti za mobilizaciju, već su pobegli u šumu i, posredstvom tada još aktivnog četnika Vladimira Žarevca, povezali se sa četničkom grupom Vasića i skrivali sve do kraja 1945. godine kada su se, uvidevši da se stanje ne menja u njihovu korist, predali”. Obrazloženje pomenutog suda za četničkog komandanta žičke opštine Ratka Sretovića je i da je „šamarao, terorisao, ucenjivao, prisilno mobilisao i pljačkao pristalice NOB-a iz sela, a po oslobođenju se skrivao u bunkeru i ponovo povezao sa četnicima Vasića”. Tu se još navodi kako je Sretović navodno i priznao da je „šamarao meštanina Čedomira Panovića zato što nije predao razrezanu mast za četnike”.

Zbog toga su Rajko Janković i Stojan Jelenić osuđeni na po 13, a Milorad Jelenić na deset godina zatvora uz prinudni rad. Oduzeta su im politička i građanska prava, osim roditeljskog. Bivši četnički komandant Ratko Sretović osuđen je na 20 godina zatvora, takođe uz oduzimanje političkih i građanskih prava, ali i konfiskaciju celokupne imovine.

Divizijski sud im nije uvažio odbranu da su bili uplašeni i nepoverljivi prema novoj vlasti, odnosno da su smatrali zamkom poziv za mobilizaciju i proglašenu amnestiju, da su i šumu pobegli bez oružja, da tokom rata, a ni posle nisu počinili nijedno krivično delo.

No, na njihov zahtev za rehabilitaciju Veće okružnog suda u Kraljevu, kojem je predsedavala sudija Smiljana Ristić, poništilo je ovu presudu, rehabilitovalo ih obrazlažući to rešenje činjenicama da pripadništvo Ravnogorskom pokretu nije krivično delo, a da u slučaju četničkog komandanta Sretovića nije izveden nijedan dokaz da je on terorisao meštane, pristalice NOB-a. Takođe, se navodi da nije krivično delo ni bekstvo u šumu i povezivanje sa četničkim pokretom, jer su tamo otišli kako bi zaštitili svoj život, a ne zarad organizovanja oružane pobune, što bi bilo po Zakonu o krivičnim delima protiv naroda i države.

Rehabilitovani ravanički četnici su za „Politiku” naglasili da ne očekuju bilo kakvu naknadu za pretrpljene muke i štetu, jedino bi, vele, „želeli da bar jednu četničku penziju prime, ali ona nikako da stigne, iako su zahteve odavno uputili nadležnim organima”.

M. Dugalić; [objavljeno: 07.12.2007.] Politika